Mangroves Growing through the Detention Floor at Bucharest International Airport

2022, performance door Gayatri Kodikal

30 september 2022, 18–19 uur, BAK, basis voor actuele kunst, Utrecht 

Tickets geboekt via de knop bovenaan deze pagina garanderen een zitplaats, en geven eveneens toegang tot de tentoonstelling op de dag van de performance. 

Mangrovebossen zijn een tropische kustecologie aan de rand van de gekoloniseerde wereld: ondoordringbaar, interstitiële, soms water en soms land. Ze laten de oceaan naar binnen sijpelen en omringen haar door de ritmische beweging van de getijdestromen. Ze zijn een ding dat van vorm verandert, waar meervoudige geschiedenissen en talen zich uitstrekken als tentakels en zich vermengen zonder hiërarchieën. Ze zijn, kortom, een plaats van voortdurende herinrichting. Hier wordt de mangrove als natuurlijk archief en als spelwereld geboren. 

Denken met het mangrovebos levert een gedeelde plek op voor reflectie en studie. Het mangrovebos roept een culturele lading op die de mensen die erin leven en er mee denken besmet. Deze relationaliteit komt naar voren wanneer mensen een eigenaardig soort belichaamde kennis erkennen. Dit gebeurt als ze langs het onbekende en het griezelige schuren: een spookachtige aanwezigheid van een leegte die leeft en, zoals een dromende plek, haar eigen subjectieve intentionaliteit produceert.

Er is geen ontsnapping mogelijk uit de spelwereld van het mangrovebos; men kan er alleen maar dieper inzakken – van modder tot chaos. De mangrovewereld groeit haar wortels zonder een gevoel van territorialiteit of vastigheid. Ze drinkt van een bron vol culturele en historische verbeeldingen, in verschillende geografische gebieden en tijden. Het is de plek van de ontsnapping zelve, net als een toevluchtsoord. De politiek van relationaliteit krijgt vorm in de details en in de complexiteit van interacties tussen verschillende werelden. In een enkele misstap kan de zorgvuldig geconstrueerde achtergrond van techne (de parameters van kennis en begrip) wegvallen en valt de speler in de eindeloze leegte. Dan laat de chaos, buiten de orde en het systeem, zichzelf zien. Hier vloeit een verhaal uit voort van toen de mangroven in de vloer van het detentiecentrum van het Internationale vliegveld in Boekarest groeiden. De vloer blijft drijven in een tussenruimte, een overgang die de omvang van de menselijke limiet en haar weeën bevat. Hoe controleer je je privileges van vrij verkeer, dat je naar elke bestemming kan reizen zonder ernstige gevolgen, en de vruchten kan plukken van de handel en een spontane vlucht? Voor het westen is vrij verkeer als een soort tweede natuur, een voorrecht waar niet over nagedacht wordt, terwijl het voor een groot deel van de wereld voelt als navigeren door de dichte mangrove-spelwereld. 

—Gayatri Kodikal