Tentoonstellend

1-13 juni 2021

 

Werk van Kader Attia te zien bij Stadhuisbrug, Utrecht

  • Kader Attia, Oil and Sugar #2, 2007, installatie in het raam van Stadhuisbrug 5, Utrecht, door BAK, basis voor actuele kunst, Utrecht, 2021, foto: Tom Janssen

  • Kader Attia, Oil and Sugar #2, 2007, installatie in het raam van Stadhuisbrug 5, Utrecht, door BAK, basis voor actuele kunst, Utrecht, 2021, foto: Tom Janssen

  • Kader Attia, Oil and Sugar #2, 2007, installatie in het raam van Stadhuisbrug 5, Utrecht, door BAK, basis voor actuele kunst, Utrecht, 2021, foto: Tom Janssen

  • Kader Attia, Oil and Sugar #2, 2007, installatie in het raam van Stadhuisbrug 5, Utrecht, door BAK, basis voor actuele kunst, Utrecht, 2021, foto: Tom Janssen

  • Kader Attia, Oil and Sugar #2, 2007, installatie in het raam van Stadhuisbrug 5, Utrecht, door BAK, basis voor actuele kunst, Utrecht, 2021, foto: Tom Janssen

Van 1 tot en met 13 juni 2021 is het werk Oil and Sugar #2 (2007) van Kader Attia te zien in de publieke ruimte, als onderdeel van Fragments of Repair/Kader Attia

Het videowerk is momenteel te zien ter hoogte van Stadhuisbrug 5, Utrecht, in een raam van voormalig boekhandel Broese (tegenover het stadhuis van Utrecht), van maandag t/m zondag van 08.00–24.00 uur. Met dank aan Art Utrecht.

Omschrijving kunstwerk:
Kader Attia, Oil and Sugar #2, 2007, video, 4:30 min.

In Oil and Sugar #2 lost een constructie van suikerklontjes op wanneer er ruwe olie overheen wordt gegoten. Het lijkt op een gebouw dat in slow motion in elkaar stort, wat zich steeds opnieuw herhaalt. Het werk gaat over de plaats die olie en suiker innemen de koloniale ‘architectuur’ van de geglobaliseerde wereld, zowel vroeger als nu. De video verwijst tegelijkertijd naar de plantage- en suikerslavernij, én naar het systeem van aardolie en de winningsindustrie. In de video weerklinkt deze wereld van ongelijkheid, onrecht, armoede, onderdrukking en uitsluiting; dit is wat er schuilgaat achter de façade van het westerse, moderne minimalisme, met zijn perfect rechte lijnen en zuivere esthetiek, waarnaar het witte blok verwijst. Hoewel de constructie langzaam donker wordt en tot een chaos vervalt, slaagt ze erin om eindeloos onveranderd terug te keren. De schijnbare onmogelijkheid om deze vicieuze cirkel van verval en voortdurende heropleving te doorbreken, onthult de weerzinwekkende uitdaging waar het zware werk van dekolonisatie voor gesteld staat. Echter, in elke ondergang, onzekerheid en catastrofe bestaat er tevens een vorm van ontwikkeling, en zodoende een mogelijkheid om vaste patronen om te buigen naar ‘herstel’ – niet als een terugkeer naar wat ooit was, maar als een portaal tussen de ene wereld en de andere.

Audio bij het werk:

suggesties uit het archief

Tentoonstellend

Leesgroep

Tentoonstelling

Convention