Over

Övül Durmuşoğlu (geboren 1978) is curator en criticus. Na het afronden van haar BA in Vertalingen en Interpretaties aan de Bogazici Universiteit in Instanbul, behaalde zij een MFA aan de theoretische afdeling van de faculteit Visual Arts and Visual Communication Design van de Sabanci Universiteit in Istanbul. Zij nam ook deel aan het Critical Studies programma van de Malmö Art Academy, Malmö. Naast haar bijdragen aan locale tijdschriften voor kunst en cultuur als Cogito, Kaos GL en icon, heeft Durmuşoğlu sinds de oprichting gewerkt met het Altyazi Monthly Cinema Magazine (Istanbul). Ook heeft zij publieke lezingen gegeven over het feminisme, performance art en pornografie in Istanbul en Ankara. Recente publicaties zijn: Paletten (Gothenburg); n.paradoxa (Londen); Muhtelif (Istanbul/Berlijn); en Kulturrise (Wenen). Recente projecten als curator zijn: Data Recovery, GAMeC, Bergamo, 2007; Nightcomers, tiende Internationale Istanbul Biënnale, Istanbul, 2007; EXOCiTi, Istanbul, 2006; en Ittihad Sigorta, Istanbul, 2005. In 2007 ontving zij de vierde editie van de Premio Lorenzo Bonaldi Young Curators Award in Italië. Durmuşoğlu leeft en werkt in Istanbul en Wenen.

Tijdens haar RIR verblijf, onderzocht Durmuşoğlu vragen als: hoe kunnen we reflecteren op de discussie over de ‘postsecular’ vanuit de context van de hedendaagse kunst? Kan hedendaagse kunst een strijdwaardig gebied zijn voor de botsingen en de polarisatie tussen secularistische en religieuze groepen? Kunnen we onszelf nog wel die meest cruciale vraag stellen, “kunnen wij nog samen leven?” en mensen ertoe bewegen een gelijke grond te vinden voor de uitwisseling van gedachten, daar waar de methodologieën van de sociale wetenschappen niet meer werken?

Kunstopleidingen of academies waar mensen ervoor hebben gekozen om kunstenaar te worden, kunnen interessante ‘case studies’ genoemd worden bij het onderzoeken van bovengenoemde vragen. In Nederland zijn er veel mensen uit verschillende landen gekomen om een kunstopleiding te volgen. Deze groep immigranten aan kunstacademies is echter nog nauwelijks onderzocht, terwijl er ongetwijfeld mensen bij zijn met een Turkse, Noord-Afrikaanse of Aziatische achtergrond. Kiezen voor een leven als kunstenaar betekent voor hen een drastisch andere keuze voor de toekomst, omdat hun families die naar hier kwamen waarschijnlijk zijn ontsnapt uit moeilijke levensomstandigheden in hun thuisland. Vinden zij dat zij deel uitmaken van de tweede of derde generatie immigranten in Nederland? Waarom hebben zij besloten kunstenaars te worden? Wat is de reactie vanuit hun gemeenschap? Wordt kunst hier gezien als een seculiere conditie? Vinden zij dat ze om moeten leren gaan met het liberale systeem van de kunsteducatie? Hoe maken zij hun afwegingen? Wat zijn hun gevoelens over valse termen als multiculturalisme? Hebben hun conflicten invloed op hun positie?

Men kan het gevoel hebben dat de ene vraag de andere oproept, en eigenlijk hebben we niet genoeg informatie om de discussie te vervolgen zonder in generalisering en vooroordelen te vervallen. Dit is waarom ik – afkomstig uit Turkije en voormalig kunststudente in West-Europa – de wens heb om deze vragen vanuit een andere positie te onderzoeken tijdens het RIR verblijf. Het onderzoek bestaat uit twee delen: de eerste stap bestaat uit het in contact komen met een aantal geselecteerde kunstacademies in Nederland, het bezoeken van bijbehorende ateliers van studenten en het verzamelen van informatie; in de tweede stap zal de verzamelde informatie geproduceerd worden in de vorm van een boek met interviews en een workshop die in samenwerking met BAK zal worden ontworpen. Uiteindelijk hoop ik geen definitieve antwoorden te kunnen geven, maar een mogelijke gedeelde basis te ontwikkelen voor het nadenken over mijn vragen, waar antwoorden kunnen worden gegeven en nieuwe vragen kunnen worden gesteld.