Fellowship

David Muñoz Alcántara’s onderzoek draagt bij aan discussies over esthetische praxis en richt zich op begrippen en theorieën omtrent militante praktijken als methodologie. Hij verkent hedendaagse analyses van artistieke vormen en hun verwikkeling in revolutionaire processen, emancipatie en vrijheidsstrijd; in het bijzonder de Mexicaanse emancipatiebewegingen van de jaren 1970, die opkwamen in de kunst, architectuur, filosofie en antropologie. Tijdens de opstanden in 1968 vonden er concrete praktijkvoorbeelden plaats van niet-fascistische, niet-dominante vormen van leven die institutionele kaders op hun grondvesten deden schudden. Muñoz Alcántara’s onderzoek doorkruist en leert van trans-geografische, praktische bijdragen vanwege hun internationale reikwijdte en persoonlijke, activistische ervaring. Theoretisch gezien vertrekt het onderzoek vanuit de aanname dat kunst en filosofie vormen van klassenstrijd zijn. Kunst wordt daarbij gezien als een geavanceerde kritische praktijk die de toekomst kan verbeelden. Muñoz Alcántara richt zich voornamelijk op poëzie – dat hij beschouwt als een belichaamde, anti-disciplinaire en trans-linguïstische kunstvorm waarin niet-hegemonische, filosofische debatten zich verenigen met ideeën en emoties – als een historische, revolutionaire vorm van subversieve interpellatie. Daarnaast onderzoekt Muñoz Alcántara de relatie tussen kunst en waarheid, en de manier waarop esthetische posities ingezet worden om tegenwicht te bieden aan dominante ideologische systemen. Zijn onderzoek belicht de tegenstrijdigheden en de instrumentalisering van subaltern karakters en de dialectische aard van begrippen als mens en autonomie. Dit project ontvouwt zich via twee conceptuele lijnen: de ‘workshop’ als ontmoetingsplek; en de ‘oefening’ als een plek voor activering, temporeel/ruimtelijke manifestaties van vragen en leren.