Fellowship

Op het gebied van Postcolonial Studies, Black Studies en Africana Studies, wordt er relatief weinig onderzoek gedaan naar de strijd en de maatschappelijke bewegingen in het Nederlandse Caribische gebied na de afschaffing van de slavernij. Met zijn onderzoek doorbreekt Mitchell Esajas deze stilte: hij articuleert de veranderingen en de continuïteit onder verschillende generaties Nederlands-Caribische denkers en activisten, en verkent de genealogie van antiracisme en antikoloniaal activisme in de Nederlands-Caribische gemeenschap. Historische verhalen, vooral over de koloniale geschiedenis en over verzet, ontstonden in een specifieke context, en machtsverhoudingen bepalen welke stemmen wel of niet gehoord worden. Voor gemarginaliseerde gemeenschappen zijn het juist alternatieve bronnen, archieven en geschiedenissen die tegenwicht bieden aan, en vragen stellen, bij de dominante, academische geschiedenis. Esajas laat zien hoe Nederlandse Caribische denkers en activisten hebben bijgedragen aan de ontwikkeling van zwarte, radicale, intellectuele tradities. Dit doet hij middels een combinatie van archiefonderzoek—voornamelijk in The Black Archives in Amsterdam—, mondelinge geschiedenis en onderzoek naar artistieke praktijken die zich met die geschiedenis bezighouden. In zijn onderzoek stelt Esajas de volgende vragen: ‘Hoe werden ideeën en informatie uitgewisseld onder Nederlands-Caribische en andere antikoloniale activisten die deel uitmaakten van intra-Caribische, inter-Amerikaanse en trans-Atlantische netwerken?’, ‘Wat was de rol van kunst binnen Nederlands-Caribische antikoloniale en antiracistische organisaties en netwerken?’ en ‘Hoe wordt het werk van deze antikoloniale en antiracistische Nederlandse-Caribische denkers en activisten ingezet in de hedendaagse strijd omtrent ras, etniciteit, gender/seksualiteit en het idee van politieke saamhorigheid in Nederland?’.