Fellowship

Een van de basale tirannieën van koloniale moderniteit is de oplegging van een model van zelf-bezit of zelf-eigenaarschap als de fundamentele voorwaarde voor politieke persoonlijkheid. En daarmee het hele ontvouwende drama van privébezit als een paradigma van sociaal zijn en sociale relaties. Deze oplegging van regimes van geprivatiseerd sociaal zijn is een koloniale veroveringsstrategie en -techniek die de onteigening van traditioneel gemeenschappelijke gronden mogelijk maakt, zowel in de Europese thuislanden van de kolonisator als in de moordgebieden van de koloniën. Binnen het regime van privébezit worden de doden radicaal uitgesloten, in de zin dat zij geen aandeel of aanspraak op de aarde hebben; ze hebben niet langer de capaciteit om zichzelf te bezitten, zijn verstoten uit de betoverde cirkel van persoonlijkheid en verworden tot louter lichamen zonder zelfbezit. Kunstenaar, docent en onderzoeker Mick Wilson stelt in zijn onderzoek voor dat het rechthebbende, bezitterige individu geen bruikbare structuur van verzet is, en dat het onderzoeken van de dodenkwestie een andere manier van denken en leven dan fascisme mogelijk kan maken (zonder terug te trekken naar liberalisme).